De laatste beklimming

Na onze belevingen in de Cordillera Blanca restten ons plots nog maar 2 weken reizen en omdat we ruim op tijd in Lima wilden zijn (fiets inpakken, bagage maken, shoppen, uitrusten, lekker eten…), nog een dikke week fietsen. We bleven nog een dag in Caraz om een beetje uit te rusten en gingen op pad met onze fiets zonder bagage om de Cordillera Negra te verkennen. Deze bergketen ligt parallel aan de Cordillera Blanca, maar is iets lager en zonder sneeuwtoppen. We zochten transport naar de Winchuspas, vanwaar we bergaf konden sjezen terug naar Caraz. Er werd ons verteld dat de publieke collectivo’s al waren vertrokken dus probeerden we te liften. Alweer hadden we geluk, al is dat misschien veel gezegd, want de hobbelige rit van een uur uur  in de kippenkamion was niet zo comfortabel… Maar hoe hoger we kwamen, hoe mooier het panoramisch zicht op de vele witte toppen van de Cordillera Blanca. We probeerden tevergeefs de bergen te herkennen, maar ze zien er vanuit elk standpunt anders uit en het is vanop afstand onmogelijk in de schatten welke hoger of lager zijn. Wel wisten we met zekerheid de 2 pieken van de Huascaran te herkennen. De Zuid-piek is met 6787m de hoogste berg van Peru en een grappig detail, volgens onze gids heeft NASA bepaald dat deze top het punt ter wereld is waar de zwaartekracht het zwakste is, dus ontegensprekelijk het verste punt van het centrum van de aarde. Net wat de Ecuadorianen ook zeggen over hun hoogste berg de Chimborazo… 

We werden even voorbij de pas gedropt, dus moesten nog een kilometer bergop tot 4300m en daar voelden we het meteen, fietsen op hoogte was geen makkie, zelfs zonder bagage! We begonnen aan onze lange downhill en genoten uit een compleet andere ooghoek van de bergketen waar we de hele week hadden vertoefd. Deze omgeving was compleet anders, woestijn-achting en dor. Al snel kwamen we de andere attractie tegen: de Puya Raimondii, planten uit de familie van de bromelia, verre verwanten van de ananas die kunnen uitgroeien tot wel 9 meter (na 40 tot 100 jaar geduldig groeien). We bevonden ons precies in een andere wereld. 

De volgende dag begonnen we aan onze laatste fietstoer. We planden een lus langs de Cordillera Huayhuash (nog meer wit schoons), die ons naar de meest hoge en afgelegen plekken van de reis zou brengen… We moesten zeker kamperen, hoog en koud, dus gelukkig kon Wim een dikkere slaapzak lenen van onze gids, maar dat betekende dus met ook nog extra water en eten voor 4 dagen dat we met onze zwaarste bepakking de hoogte moesten trotseren. We hadden geen idee of het zou lukken maar besloten het er gewoon op te wagen… 

De eerste dagen, via Huaraz naar Catac, reden we voor het eerst sinds heeeeeeeeel lang op een drukke baan, met veel bebouwing… Niet zo fijn fietsen na anderhalve maand rustige wegen. Vooral Eva vond het moeilijk terug in de fietssfeer te komen en zat met haar hoofd al in Lima. Maar enkele fijne ontmoetingen onderweg maakten het toch weer dik de moeite. Tijdens een fotostop nam lief vrouwtje Eva’s hand vast om veel succes te wensen, wat een lief, simpel gebaar toch een warm gevoel kan brengen! We zagen ook nog een verwaaide Amerikaanse fietsster, die pas was gestart en we konden dus eindelijk zelf ook eens wat tips geven. En vlak voor we in de schemer Huaraz zouden binnen rijden werd plots aanhoudend naar ons getoeterd (gebeurde hier wel vaker dus we reageerden niet meteen), tot onze grote verrassing herkenden we de gele bus baltazar van Olaf en Mirla, het Nederlands koppel overlanders die we in Salento in Colombia hadden ontmoet. Wat een toeval! Heel leuk om hen terug te zien, maar door het invallend duister, slechts een korte ontmoeting. 

Gezien er geen deftige hospedaje te vinden was in Catac, zochten we een alternatieve slaapplaats. Die vonden we in het gemeentehuis. Daar was echter een ‘personeelsfeestje’ aan de gang, die omstreeks 20:00 gedaan zou zijn. We piepten even binnen en zagen dat heel deftig en rustig zelfs aan het dansen waren op traditionele muziek. Ze dronken bier uit een beker, maar in plaats van ieder een beker voor zich werd een beker door meerdere gedeeld, ook traditie. Wim werd uitgenodigd voor een dansje, een uitdaging die hij onmogelijk kan weigeren! Wonderwel zijn we na deze vertoning nog steeds welkom om te blijven, wat een gastvrij volkje toch. Na een biertje gingen we een kijkje nemen in het stadje. Overdag was het maar dor en saai, maar nu het donker werd waren de straten verlicht met eetkraampjes en was alles veel gezelliger. Na enkele hamburguesa’s van 1 sol (ca 30 eurocent) keerden we terug. Niet bepaald tot onze verbazing was het gemeentefeestje om 20:00 lang niet gedaan, liep iedereen ladderzat rond en de traditionele muziek werd vervangen door luide Reggaeton. Velen wilden met ons praten, ons welkom heten in hun dorp en hun bier met ons delen. Na handjeschudden met de burgemeester (de enige nuchtere op het feest),  vonden we een rustig archiefkamertje een verdieping hoger in de bibliotheek, waar we konden slapen. Het feestgedruis ging door tot de vroege uurtjes.

Wat volgde is moeilijk te beschrijven, maar laat ons zeggen dat het onmogelijk was niet in de fietssfeer te zijn, het was prachtig! Het landschap opende zich in een grote vlakte, de ‘pampa’, met hier en daar een boerderij met koeien, zicht op vele bergtoppen en uitdunnend verkeer. Gestaag klommen we hoger en hoger op rechte asfaltwegen en kronkelende trochas (onverharde wegen), eerst langs de pampa, dan er dwars over met zotte tegenwind en door een canyon, tot we op gletsjerhoogte reden. En hoe hoger, hoe ‘majestueuzer’ de uitzichten (het nieuwe stopwoordje van Wim). 

We reden enkele dagen boven 4000m met als absolute top een pas op 4860m, het euforische piekmoment wat we op de Pisco misschien net hadden gemist. We beseften vooral wat voor gelukzakken we zijn, voor wat we de voorbije 4 maanden allemaal beleefden! Na een half uurtje poseren voor foto’s  met de zelfontspanner vond Wim het welletje, maar toen we de bocht omreden, konden we niet anders dan weer stoppen voor foto’s. 

Zo reden we  4 dagen tussen Cordillera’s Blanca, Negra en Huayhuash, kampeerden in een klimparadijs Hatun Machay en aan een meertje vlak onder een gletsjer. 

Blij dat we na 4 maanden nog evenveel konden genieten als de eerste week, maar ook al wat nostalgisch over het nakende einde van onze reis, maakten we lijstjes van onze top- en mindere ervaringen tijdens de 4 maanden (oh ja de honden van de laatste week topten bij minpunten van de reis!).

Als afsluiter reden we een enorme afdaling van 4100m recht naar zee, naar Barranca. Zo werd onze laatste fietsweek misschien wel de schoonste en braken we al onze records: 

• Hoogste punt 4860m
• Langste rit 140km
• Snelste afdaling 64 km/h
• Snelste gemiddelde 20 km/h

Afgeklopt op iets meer dan 3800km (na nog wat fietsen in Lima), hebben we wel wat lekker eten en rust verdiend: op naar Lima!